۱۴ علایم، نشانه‌ها و علل بیماری سندروم روده تحریک پذیر/چه کسانی باید با علائم سندروم روده تحریک پذیر به پزشک مراجعه کنند؟
تاریخ انتشار: ۲۶ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۶۶۸۳۲۲
اگر می‌خواهید درباره آزمایش سندروم روده تحریک پذیر بدانید یا سوالاتی درباره درمان گیاهی سندرم روده تحریک پذیر، رازیانه و روده تحریک پذیر، سندرم روده تحریک پذیر و لاغری، درمان دارویی سندرم روده تحریک پذیر، درمان قطعی سندرم روده تحریک پذیر، مواد غذایی مفید برای سندرم روده تحریک پذیر و درمان سندروم روده تحریک پذیر دارید این مطلب را بخوانید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
۱. معاینه بدنی
۱. به پزشک نشانه‌های بیماری خود را بگویید. پزشک می‌تواند با شنیدن نشانه‌ها و سابقه‌ی درمانی و همچنین با انجام معاینه‌ی بدنی تشخیص دقیق‌تری بدهد. نشانه‌ی اصلی سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر عبارت است از درد شکمی ناشی از کارکردن شکم. از دیگر نشانه‌ها می‌توان به نیاز ناگهانی و شدید به دستشویی‌رفتن، اسهال، و یبوست اشاره کرد.
• استفراغ به‌صورت مرتب، کاهش وزن ناگهانی، و مشاهده‌ی خون در مدفوع ممکن است ناشی از مشکلات دیگری باشد، بنابراین، اگر به این نشانه‌ها دچار هستید، احتمال دارد که پزشک دستور به انجام آزمایشات دیگری بدهد.
۲. درباره‌ی سابقه‌ی خانوادگی خود توضیح دهید. بگذارید پزشک بداند که آیا در خانواده‌ی شما هیچ‌وقت برای کسی تشخیص سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر یا دیگر اختلالات روده‌ای داده‌اند یا نه. به او درباره‌ی سابقه‌ی خانوادگی خود در زمینه‌ی حساسیت غذایی بگویید، مثلاً اینکه آیا کسی در خانواده‌ی شما دچار بیماری سلیاک بوده یا به لاکتوز حساسیت داشته یا نه.
۳. به پزشک از استرس‌ها و دیگر اتفاقات زندگی خود بگویید. استرس شدید ممکن است منجر به سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر شود. به‌علاوه، بین این سندروم و افسردگی و اضطراب نیز ارتباط وجود دارد، بنابراین، اگر مشکوک به ارتباطی میان سلامت روانی و مشکلات شکمی خود هستید، به پزشک‌تان اطلاع دهید.
۴. از پزشک بخواهید ناهنجاری‌های بدنی شما را بررسی کند. او شکم را برای نفخ و یافتن نقاط حساس یا دردناک بررسی می‌کند. همچنین با گوشی طبی بررسی می‌کند که آیا صدایی غیرعادی از شکم شما برمی‌خیزد یا نه تا بتواند احتمال دیگر مشکلات، مثل انسداد روده، را کنار بگذارد.
۲. استفاده از معیار تشخیصی رم
۱. نشانه‌های بیماری‌تان را از پزشک مخفی نکنید. پزشک از شما می‌خواهد نشانه‌های مشکل خود را با جزئیات شرح دهید تا آنها را با معیارهای رم تطبیق دهد و ببیند که آیا شما دچار سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر شده‌اید یا خیر. شاید برای‌تان سخت باشد که درباره‌ی دستشویی‌رفتن و دیگر موضوعات حساسیت‌برانگیز صحبت کنید، ولی یادتان باشد که پزشک آنجا نشسته است تا به شما کمک کند. راحت باشید و اطلاعات مربوطه را با جزئیات و دقت بیان کنید. به‌این‌ترتیب، پزشک می‌تواند تشخیص صحیحی بدهد.
۲. به پزشک بگویید که هرچندوقت‌یک‌بار درد شکمی دارید. طبق معیارهای تشخیصی رم، بیمار باید به‌مدت سه ماه حداقل یک‌بار در هفته در ناحیه‌ی شکم‌اش درد احساس کند. اگر درد شما با این معیار همخوانی داشت، پزشک از شما سوالاتی خواهد پرسید تا ببیند که آیا مشکل شما با دیگر معیارهای رم نیز مطابقت دارد یا خیر.
• اگر به‌مدت سه ماه در هر هفته یک بار احساس درد داشته باشید و حداقل دو معیار دیگر هم در موردتان صدق کند، به‌احتمال زیاد پزشک تشخیص سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر خواهد داد.
۳. سعی کنید به‌خاطر بیاورید که دستشویی‌رفتن چه تاثیری روی درد داشته است. اگر شکم‌تان درست قبل از اینکه به دستشویی بروید درد می‌گیرد، پزشک‌تان را در جریان آن بگذارید. اگر بعد از دستشویی‌رفتن احساس بهتری دارید، این را هم به او بگویید.
• طبق معیار رم، دردی که به یک صورتی به دستشویی‌رفتن ارتباط پیدا کند یکی از نشانه‌های سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر است.
۴. هر تغییری را که در روال دستشویی‌رفتن‌تان اتفاق افتاده با پزشک در میان بگذارید. مثلاً، ممکن است وقتی در شکم‌تان درد احساس می‌کنید، نیاز فوری به دستشویی‌رفتن پیدا کنید. شاید به‌طور معمول روزی یک بار به دستشویی می‌روید، اما وقتی درد دارید مجبور باشید روزی ۳ بار به آنجا بروید. از دیگر تغییرات می‌توان به زورزدن، اسهال، و یبوست اشاره کرد.
• تغییراتی که به‌خاطر درد در دستشویی‌رفتن اتفاق می‌افتد یکی دیگر از نشانه‌های سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر است.
۵. هر تغییری را که در ظاهر و شکل مدفوع اتفاق افتاده شرح دهید. علاوه بر اینکه به پزشک درباره‌ی اسهال یا روان‌بودن مدفوع می‌گویید، اگر در آن مخاط دیدید (شبیه چیزی شفاف روی مدفوع)، این را هم به او بگویید. اگر موقع دردداشتن مدفوع‌تان ظاهر متفاوتی پیدا می‌کند، احتمال اینکه مشکل شما سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر باشد زیاد است.
• اگر نشانه‌های دیگری مثل کاهش یا افزایش وزن ناگهانی، استفراغ مرتب، تب، یا وجود خون در مدفوع داشته باشید، شاید پزشک لازم ببیند که آزمایش‌های دیگری نیز از شما بگیرد. این کار برای این است که مطمئن شود شما مشکل جدی‌تری، مثلاً سندروم التهاب روده، ندارید.
۳. ردکردن دیگر احتمالات
۱. آزمایش هموگرام (شمارش کامل خون یا CBC) بدهید. ممکن است پزشک برای اطمینان بیشتر از شما بخواهد آزمایش خون بدهید. با آزمایش خون می‌توان به مشکلاتی مثل کم‌خونی، عفونت، و دیگر ناهنجاری‌ها پی برد. نتیجه‌ی آزمایش خون به پزشک کمک می‌کند تا بین سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر و مشکلات دیگر تشخیص درستی بدهد.
۲. اگر در هضم بعضی غذاها مشکل دارید، آن را با پزشک در میان بگذارید. اگر درد شکم‌تان بعد از خوردن بعضی غذاهای خاص به‌وجود می‌آید، پزشک می‌تواند دستور آزمایش‌هایی را بدهد که با آنها متوجه می‌شوید آیا به لاکتوز حساسیت دارید، یا مبتلا به بیماری سلیاک هستید، یا اینکه نارسایی دیگری دارید. اگر در خانواده‌ی خود سابقه‌ی بیماری سلیاک یا دیگر نارسایی‌ها را داشته باشید، پزشک احتمالاً دستور انجام بعضی آزمایش‌های دیگر را هم می‌دهد.
۳. برای رشد بیش‌ازاندازه‌ی باکتری‌ها، درخواست آزمایش تنفس بدهید. نتیجه‌ی آزمایش می‌تواند بگوید که آیا در روده‌ی کوچک‌تان بیش‌ازاندازه باکتری وجود دارد یا نه. اگر قبلاً عمل جراحی داشته‌اید، یا دیابت، یا مشکلی که هضم را کند می‌کند، احتمال اینکه باکتری‌ها رشد بیش‌ازاندازه‌ای داشته باشند بیشتر است.
۴. در صورت توصیه‌ی پزشک، آزمایش مدفوع بدهید. ممکن است پزشک، برای اینکه احتمال انگل یا عفونت باکتریایی را رد کند، دستور آزمایش مدفوع بدهد. تحلیل نمونه‌ی مدفوع می‌تواند به تشخیص دیگر مشکلات نیز کمک کند، مشکلاتی مثل کولیت زخمی (کولیت اولسروز) و بیماری کرون.
۵. درباره‌ی آزمایشاتی مثل سیگموئیدوسکوپی،کولونوسکوپی و اوسوفاژوگاسترودوداندوسکوپی با پزشک حرف بزنید. اگر دردهای ناگهانی در شکم‌تان احساس می‌کنید یا در مدفوع‌تان خون می‌بینید یا وزن‌تان کاهش پیدا کرده، پزشک از شما خواهد خواست که آزمایش عکس‌برداری انجام دهید. در این آزمایش‌ها، روده و راست‌روده‌ی شما بررسی می‌شود تا مبادا پولیپ یا زخم یا بافت‌های تحریک‌شده داشته باشید.
• اگر بیش از ۵۰سال دارید، چه این نشانه‌ها را داشته باشید و چه نداشته باشید، احتمالاً پزشک به شما توصیه می‌کند که غربالگری سرطان روده‌ی بزرگ نیز انجام دهید.
منبع: فردا
کلیدواژه: سندروم روده تحریک پذیر آزمایش سلامت درمان سندروم روده تحریک پذیر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۶۶۸۳۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
موی روی لاله گوش نشانه چیست؟
به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، حضور موی گوش یا موی درون گوش را نباید به آسانی نادیده گرفت. اگر چشمان پنجره‌های روح هستند، گوش‌ها پنجره‌هایی به سمت قلب محسوب می‌شوند. به همین دلیل، ما در بخش سلامت می‌خواهیم به شما بگوییم که حضور موی گوش شما می‌تواند به عنوان یک هشدار جدی درباره سلامتی شما باشد. به گفته علم، موهای درون مجرای گوش، مانند یک باغ کوچک پر از موهای سیاه، یک نشانه شایع برای حمله قلبی است.
بیشتر بخوانید: چگونه تشخیص دهیم ریزش مو داریم؟در سال ۱۹۷۳ دکتر ساندرز تی. فرانک و تیم تحقیقاتی اش پژوهشی را در ژورنال پزشکی نیو اینگلند منتشر کردند که مدعی بودند چین و چروک مورب نرمه‌ی گوش، که بعداً به نام "علامت فرانک" شناخته شد، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی وجود بیماری سرخرگ‌های قلبی (سی اِی دی) باشد.
سی اِی دی یک مشکل گرفتگی عروق است که در آن پلاک‌های مومی درون رگ‌ها جمع می‌شوند و با نام تصلب شرایین نیز شناخته می‌شود. هنوز هم نمی‌دانیم چگونه این ایده به ذهن این پزشکان رسید، اما پژوهش‌های بعدی نیز نشان داده‌اند که علامت فرانک می‌تواند نشان دهنده‌ی بیماری‌های قلبی و عروقی دیگری نیز باشد.
گروهی از پزشکان که به این ارتباط غیب‌گویانه بین گوش و قلب معتقد شده بودند، برای پیدا کردن پاسخ به این پرسش که آیا موی داخل مجرای گوش می‌تواند نشانگر بیماری سرخرگ‌های قلبی باشد، با متخصصان پوست همکاری کردند.
در سال ۱۹۸۴، مطلبی در ژورنال پزشکی نیواینگلند منتشر شد که در آن ادعا شده بود وجود چین و چروک مورب نرمه گوش، که علامت فرانک نامیده می‌شود، می‌تواند نشانگر بیماری سرخرگ‌های قلبی باشد. در این مطالعه که بر روی ۴۳ مرد و ۲۰ زن صورت گرفته بود، ۹۰ درصد از شرکت کنندگانی که این علامت را داشتند، نارسایی قلبی را تجربه کرده بودند.
در گذشته، برخی پزشکان از جمله ریچارد اف. واگنر از دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون، باور داشتند که بالا بودن سطح هورمون آندروژن در بدن به دلیل افزایش تولید سلول‌های قرمز خون، می‌تواند منجر به ایجاد لخته در عروق شود.
در سال ۱۹۹۱، پژوهش دیگری نیز در ژورنال قلب انگلستان منتشر شد که بیان می‌کرد در بین ۶۰۲ بیمار مرد مبتلا به سی‌ای دی و ۳۰۰ مرد سالم، وجود چین و چروک مورب نرمه‌ی گوش با افزایش ریسک بروز سی‌ای دی مرتبط است.
همچنین در سال ۱۹۹۲، یک پژوهش دیگر نیز در ژورنال قلب آمریکا منتشر شد که نتایج مشابهی را تأیید کرد. این پژوهش‌ها به معنای قطعی وجود رابطه‌ی میان چین نرمه‌ی گوش و موی گوش با بروز سی‌ای دی نیستند، اما این نتایج باعث شدند که این موضوع مورد توجه پزشکان و پژوهشگران قرار گیرد.
مطابق با یافته‌های ادستون ای، چین نرمه‌ی گوش و موی گوش با بیماری سی‌ای دی در مردان و زنان به شدت مرتبط است. همچنین چین نرمه‌ی گوش با مرگ ناگهانی قلبی (اس سی دی) در مردان مرتبط است. همچنین، بیماران جوان‌تر باعث بالا رفتن ارزش اخباری مثبت می‌شوند.
در پژوهش ای، ۵۲۰ کالبدشکافی مورد بررسی قرار گرفته بود و برخی ویژگی‌های بدنی مانند بی ام آی، وزن طحال، ضخامت چربی شکمی و شش ویژگی دیگر نیز ارزیابی شده بودند. این مقاله در نسخه‌ی ماه ژوئن ۲۰۰۶ ژورنال امریکایی آسیب شناسی پزشکی قانونی منتشر شده بود.
حرف آخر: هر مویی روی لاله گوش علامت بیماری نیستهنوز دلایل دقیق ارتباط بین موی گوش و حمله‌ی قلبی مشخص نیست. برخی افراد معتقدند که مصرف مکمل‌های تستوسترون ممکن است در این ارتباط نقش داشته باشد، در حالی که دیگران فکر می‌کنند که افزایش وزن و چاقی باعث افزایش خطر حمله قلبی می‌شود. با این حال، هیچ کس نمی‌تواند موی داخل گوش را به طور مستقیم به عنوان عاملی برای این ارتباط مرتبط با حمله‌ی قلبی معرفی کند.
انتهای پیام/
کد خبر: 1229231 برچسب‌ها دانستنی ها
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟